Sesimbra, een sfeervol vissersdorp aan de Atlantische Oceaan, telt ruim 6500 inwoners en is een geliefd vakantieoord voor de Lisboetas. De Serra da Arrábida biedt bescherming tegen de koude noordenwind. Het dorp ligt in de provincie Estremadura ten zuiden van Lissabon.
Sesimbra is de derde grote stad van Portugal
De prachtige Serra da Arrábida , Cabo Espichel, de Lagao de Albufeira en de monding van de Sado, vormen de natuurlijke omgeving. Sesimbra is door Romeinen en Moren bezet geweest en het Moorse kasteel torent nog altijd boven het dorp uit. Op 15 augustus 1201 krijgen de inwoners het Handvest voor Burgerrechten toegekend. Sesimbra valt bestuurlijk onder de gemeente Setúbal, de derde grote stad van Portugal. Meer informatie cm-sesimbra.pt en wikipedia.org (indien u het Portugees redelijk machtig bent!).
Bus 207 Lissabon – Sesimbra
Dochter en ik besluiten er naar toe te gaan en op een warme septemberdag lopen we vanaf de Taag in Lissabon naar het noordoostelijk gelegen busstation van Praça de Espanha. Bus 207 (2x p/u) zal ons er in 55 minuten naar toe rijden. We stappen uit op een zanderige parkeerplaats die zijwaarts van een winkelstraat ligt en waar nog diverse andere bussen wachten voor vertrek, zoals naar Setúbal. Sesimbra is vooral bekend vanwege de pittoreske vissershaven in het westelijke deel.
Wij lopen naar het oosten en komen terecht in een doolhof van smalle, steile straatjes. We zien de oceaan liggen en dalen verder af. In het midden van de baai, aan de rand van het strand staat het Fort Santiago, dat nu dienst doet als tentoonstellingsruimte en douanepost. Tijdens eb kun je het fort aan de zeekant passeren als je natte voeten niet schuwt. We lopen langs visrestaurants, galeries, winkels en cafés. Het gonst er van de bedrijvigheid. En op de rustige boulevard die iets hoger dan het strand ligt, staan diverse moderne beelden tentoongesteld. Op kleine schaal wordt handelswaar aangeboden. Natuurlijk kan een verfrissende duik niet uitblijven.
Bica; de Portugese espresso
Op de boulevard kunnen we kiezen uit verschillende terrassen en het fleurigste heeft onze voorkeur. Het is de hoogste tijd voor enkele bica’s, de Portugese espresso. Ik leg mijn slechte gewoonte, de shag, op tafel en vrijwel onmiddellijk laat een oudere dame zich enthousiast op een stoel aan ons tafeltje vallen met de woorden: “Oh, wat heerlijk om weer even Nederlands te kunnen spreken!” Ze vertelt hoe zij zo’n dertig jaar geleden in het noordelijker gelegen Palmela kwam te wonen. Haar echtgenoot, een Rotterdamse zeeman, had er genoeg van om in het koude Holland op verlof te komen. Dus verhuisde zij naar Portugal, zonder een moment van spijt. Na een bica haalt haar Portugese vriendin haar op en vertrekken beide dames, innig gearmd, om te winkelen.
Dochter en ik lopen naar een beschaduwd deel van de boulevard en genieten van heerlijk brood met queijo fresco (een verse witte kaas) en fruit. Wat een plek: de schitterende oplichtende oceaan, de stralende zon, de hoge palmbomen, de bergen die uit het water oprijzen en het witte zand. En achter ons het sfeervolle Sesimbra. Dit alles hebben wij niet voor het laatst gezien, besluiten dochter en ik ter plekke.